طب اسلامی

در تعریف جواد آملی علم اگر وهم، خیال و فرضیه محض نباشد، غیر الهی نیست؛. تمام علم های اکتسابی انسان عقلی و الهی هستند، چون به کشف آثار وجود خدا در جهان می پردازند. ایشان در تعریف طب اسلامی می­گوید: ‏دینی بودن علم، به دینی بودن موضوع علم است، لذا معیار دینی بودن طب به طبیب و بیمار نیست، بلکه به فهم دقیق موضوع است یعنی دینی بودن طب به فهم عمیق ابنا و ابدان است، اگر باور کنیم که موضوع علم طب، فعل خداست قطعا و لابد این علم دینی خواهد بود حتی اگر پزشک و بیمار ‎مسلمان نباشد. ایشان تاکید دارند که: طب اسلامی آمده است تا توجه علم طبابت را به بعد ملکوتی و مشترک انسان با فرشته را هم جلب کند و این باب را بگشاید، اگر انسان را به درستی بشناسیم، آنگاه بهره گیری از طبیعت در درمان بیماری ها در راس خواهد بود چرا که عناصر طبیعت با بدن ما هماهنگ است، اما این بهره برداری باید به صورت علمی، عالمانه و محققانه باشد. از منظر ایشان، منحصر کردن مباحث طب اسلامی در تـغذیه و روش‌های درمانی به هیچ عنوان به نفع جریان طب اسلامی نیست. در واقع طب اسلامی یک تابلو است که راه رسیدن به تمدن اسلامی را نشان می‌دهد و مبلغّی است که از معارف و مفاهیم ناب اسلامی تبلیغ می‌کند. همچنین افزود: طب اسلامی فقط نیامده است که بگوید برای درمان فلان بیماری انجیر بخورید! آمده است بگوید راه حقیقی رشد و کمال بشر در هر زمینه‌ای بازگشت به آموزه‌های الهی است و برای رسیدن به علومی که نافع حقیقی بشر است راهی جز دین وجود ندارد. طب اسلامی می‌خواهد بگوید که برای شناخت انسان که موضوع علم طب است هیچ راهی جز سوال از خدایی که خالق انسان است وجود ندارد و راه‌های دیگر بیراهه‌هایی هستند که دشمنان حقیقت و ائمه ضلالت برای انحراف انسان از صراط مستقیم ساخته و پرداخته‌اند. طب اسلامی عرصه‌ی مبارزه‌ایست برای احیاء هویت گمشده‌ی انسانی در پس حیوان انگاری‌های شیطانی مدرنیسم».